تردید این خیر زیادی است که نصیبت گردیده. برای ما آنچه از رسول خدا شنیدی، بازگوی. گفت: ای پسر برادرم! روزی رسول خدا در کنار آبی به نام خم که در میان مکه و مدینه قرار دارد، ایستادند تا برای ما خطبه بخوانند. ایشان پس از ستایش خداوند، اندرزهایی ایراد نمودند و سپس فرمودند: اما بعد ای مردم! جز این نیست که من بشری هستم. زود است که فرستاده پروردگارم در رسد و من دعوت او را اجابت کنم (کنایه از وفات) و من در میان شما دو چیز گرانبها را باقی گذاشته ام، اول کتاب خداوند که در آن هدایت و نور است. به این کتاب تمسک جویید و بدان چنگ زنید و دوم اهل بیت من، شما را به یاد خدا می اندازند. حصین از وی پرسید: اهل بیت آن حضرت کیست ای زید؟ آیا زنان ایشان از اهل بیت نیستند؟ گفت: زنان آن حضرت از اهل بیت ایشانند ولیک اهل بیت ایشان آنانی هستند که بعد از رسول خدا صدقه بر آنها حرام گشته است. گفت: آنها چه کسانی هستند؟! گفت: آنان فرزندان علی اند. امام فخر رازی، مفسر و دانشمند نامدار جهان اسلام، در ذیل آیه ی 23 سوره ی شوری که خداوند به پیامبرش می فرماید: بگو ای محمد من از شما در برابر دعوتم، چیزی نمی طلبم جز دوستی نزدیکانم. به نقل از علامه جارالله زمخشری، می نویسد: پیامبر اسلام در مورد اهمیت اهلبیت و نزدیکان خود فرمودند: هر کس با دوستی آل محمد بمیرد، به درستی که شهید مرده است. بدان هر آنکه بر دوستی آل محمد بمیرد،

در حالی مرده که گناهانش آمرزیده شده. بدان هر آنکه بر محبت آل محمد بمیرد، در حالی مرده است که توبه اش پذیرفته شده. بدان هر آنکه بر محبت آل محمد بمیرد، مؤمن کامل الایمان از دنیا رفته است. بدان هر آنکه بر محبت آل محمد بمیرد، نخست فرشته مرگ و سپس نکیر و منکر وی را مژده بهشت می دهند. بدان هر آنکه بر محبت آل محمد بمیرد، او را همانگونه به سوی بهشت می برند که عروس را به خانه بخت می برند. بدان هر آنکه بر محبت آل محمد بمیرد، به درستی که بر خط سنت و جماعت مرده است. بدان هر آنکه بر محبت آل محمد بمیرد، خداوند قبرش را مزار فرشتگان رحمت قرار دهد. بدان هر آنکه بر بغض آل محمد بمیرد، روز قیامت در حالی می آید که در میان دو چشمش نوشته است: نا امید از رحمت خداوند. بدان هر آنکه بر بغض آل محمد بمیرد، کافر مرده است. بدان هر آنکه بر بغض آل محمد بمیرد، بویی از بهشت به مشامش نخواهد رسید. در مناقب و اوصاف اهل بیت، احادیث زیادی در کتب اهل سنت ذکر شده، از جمله: رسول اکرم (صلی الله علیه وآله) فرمود: «خداوند را به پاس نعمتهایش، و من را به خاطر دوستی خداوند و اهلبیتم را به خاطر دوستی من، دوست بدارید.»

من از دست مردمی که محبت فاطمه و فرزندان او را رافضیت می دانند، به خدا پناه می برم! مهمترین عامل برونی مودت اهل بیت در فرهنگ اهل سنت کرد، مهاجرت تاریخی امام زادگان و سلاله اهل بیت (علیه السلام) به سرزمین کردستان و اقامت در مناطقی همچون اورامان و نقاطی از کردستان اردلان است. در عهد خلفای اموی و عباسی، بر اثر جور و تعدی حکام و ظلمه آن عصر، تنی چند از امام زادگان مجبور به ترک شهر و دیار خویش گردیدند و از این رو، به سوی دیگر بلاد اسلامی رهسپار گشتند. از جمله تنی چند از فرزندان امام موسی کاظم (علیه السلام) از عراق به ایران شتافتند تا به اورامان کردستان رسیدند، اما به علت صعب العبور بودن راهها و امن بودن آنجا از هجوم لشکریان خلیفه و ماموران و حکام وابسته به آنها، در همین منطقه رحل اقامت افکندند و به جهت برخورداری از فضایل و مناقب و جاذبه های معنوی، توجه مردم این نواحی را به سوی خویش جلب کردند. بدین سان برکات وجودی انفاس قدسی فرزندان امام هفتم به اطراف و اکناف گسترش یافت در حدی که به قرابتهای سببی منجر شد. از این رو می توان نتیجه گرفت که خاندان های سادات حسنی و حسینی کردستان، غالباً مولود همین رویداد تاریخی هستند. درک مظلومیت این خاندان از سوی اهل سنت، از دیگر مواردی است که باعث عشق ورزی مردم این دیار به اهل بیت پیامبر (صلی الله علیه وآله) شده است. از طلیعه اسلام تا کنون، خاندان اهل بیت همواره مورد بی مهری خلفای اموی و عباسی

و دیگر فرمانروایان و حاکمان سرزمینهای مسلمان نشین قرار گرفته اند. از آن جایی که مردم کرد نیز، خود یکی از اقوام مظلوم تاریخ خاورمیانه هستند، و پیوسته بر اثر سیطره و جور و جفای سلاطین و حکمرانان تابع آنها، مورد ستم واقع شده اند، هرگز از جباران حمایت نکرده و مظلوم را یاری کرده و به او پناه داده اند. پیامبر بزرگوار اسلام، در شأن دخت گرامی خود حضرت فاطمه (علیه السلام) که گاهی او را ام ابیها خطاب می کرد، فرمودند: «دخترم حضرت فاطمه پاره تن من است، هرکس او را اذیت و آزار دهد، مرا اذیت و آزار داده.» و در یک حدیث مفصل، خطاب به فاطمه (علیه السلام) فرمودند: «آیا خشنود و راضی نیستی سیده همه زنان عالم به جز مریم یا سیده زنان مسلمان باشید یا سیده زنان امت من، یا سیده زنان اهل بهشت.» در حدیثی دیگر آمده است: رسول گرامی فرمودند: دو چیز گرانبها و سنگین را در میان شما به جا گذاشتم، اگر به آنها چنگ زنید و تمسک کنید، هرگز گم نخواهید شد. یکی از آنها از دیگری بزرگتر است; کتاب الله که حبل المتین کشیده از آسمان به زمین است و دیگری عترت و خانواده من و این دو شیء گران بها و ارزشمند از یکدیگر جدا نخواهند شد و با هم هستند تا روز قیامت در سر حوض کوثر. توجه داشته باشید که بعد از من نسبت به این دو شیء قیمتی چه موضعی دارید. این مقام و فضیلت الهی را کسی منکر نیست، مگر حاسدان و زندیقان دین. بر اساس احادیث دیگری، مجد

و بزرگواری آل بیت اطهار (علیه السلام) و خاندان شریف رسول گرامی اسلام (صلّی الله علیه وآله) به صراحت بیان شده است و به ما مسلمانان تذکر داده شده که این وارثان حقیقی رسول خدا را مورد احترام و تمجید قرار دهیم و همیشه بر آنها درود بفرستیم و به ندای قرآنی لبیک گوییم. در میان عرفا و شاعران اهل سنت نیز، اشعار زیادی در نعت اهلبیت (علیه السلام) در دواوین شعری درج شده. حضرت شیخ عبدالقادر (رضی الله عنه)، رئیس طریقت قادریه، متولد 470 هجری و متوفی 561 که از اولاد امام حسن مجتبی (علیه السلام) می باشد، ضمن اظهار محبت نسبت به اهل بیت، اشعاری را تحت عنوان «من محمدی ام» سروده است: «غلام حلقه به گوش رسول ساداتم کفایت است زروح رسول و اولادش زغیر آل نبی حاجتی اگر طلبم دلم زحب محمد پر است وآل مجید چو ذره شود این تنم با خاک لحد کمینه خادم خدا و خاندان تو ام سلام گویم صلوات با تو هر نفسی گناه بی حد من بین تو یا رسول الله شفاعتی بکن، محو کن خیالاتم زهی نجات نمودن حبیب آیاتم همیشه در دو جهان جمله مه ماتم روا مدار یکی از هزار حاجاتم گواه حال من است این همه حکایاتم تو بشنوی صلوات از جمیع ذراتم ز خادمی تو دائم بود مباهاتم قبول کن به کرم این سلام و صلواتم شفاعتی بکن، محو کن خیالاتم شفاعتی بکن، محو کن خیالاتم» ابن حجر، ذیل آیه ی اول از آیاتی که در شأن اهل بیت (علیهم السلام) نازل شده اند، می گوید: به حجت رسیده که

پیامبر آنها را در زیر عبا قرار داده و فرمود: «اللهم هولاء اهل بیتی و حامتی» و در حدیث دوم: «اللهم ان هولاء آل محمد.» رسول خدا، عبا را بر سر علی (علیه السلام)، فاطمه (علیه السلام) و حسن و حسین (علیه السلام) کشید و فرمود:«اللهم هولاء اهل بیتی.» وقتی حضرت، عبا را بر سر آن چهار نفر کشید، فرمود: «اللهم هولاء اهل بیتی.» حضرت با اشاره به آن چهار نفر فرمودند: «اللهم هولاء اهل بیتی.» مولوی تایجوزی، از شعرا و عرفا و مفسران نامی کرد، در کتاب خود می نویسد: «خداوند سبحان به این دلیل نگذاشت تا ابراهیم (علیه السلام)، فرزند خود اسماعیل را قربانی کند، تا او باقی بماند و از سلاله پاکش، پیامبر عظیم الشأن اسلام حضرت محمد (صلی الله علیه وآله) ظهور کند و از سلاله پیامبر مکرم نیز امام حسین (علیه السلام) به وجود آید; تا قربانی شدن واقعی که همان فوز عظیم شهادت است، نصیب امام حسین (علیه السلام) گردد.»

نویسد: «یکی از استادان مشهور امام مالک (رضی الله عنه); حضرت امام جعفر صادق (علیه السلام) است. او فرزند محمد بن علی بن حسین بن علی بن ابی طالب مدنی و از سادات اهل بیت و از عابدان تبع تابعین و از علما و دانشمندان مدینه به شمار می آید. امام مالک (رضی الله عنه) حدیث را از محضر وی آموخت و در کتابش (الموطأ)، 9 حدیث از او روایت کرد. که پنج حدیث از آنها متصل اند و اصل آنها یک حدیث است و چهار حدیث دیگر منقطع می باشد.» روایت حدیث از ایشان در کتابی چون الموطأ که بنا به فرموده امام شافعی صحیح ترین کتاب بعد از قرآن می باشد، بیانگر علم و دانش چشمگیر و گسترده آن حضرت می باشد، از این رو تمامی نقدکنندگان و ائمه حدیث ایشان را فردی ثقه و معتمد می دانند. علامه ذهبی، که از علمای برجسته علم حدیث می باشد، در کتاب تذکره الحفاظ فی ترجمه الامام جعفر، ص891 می نویسد: حضرت جعفر صادق فردی ثقه و مورد اعتماد است. امام بخاری به قول او احتجاج نموده و سایر ائمه حدیث نیز به قول او استناد ورزیده اند. در کتاب کشف الغمه آمده است: قاسم، فرزند محمد بن ابی بکر، شوهر اسماء، دختر عبدالرحمن بن ابی بکر صدیق می باشد که از آن دو همسر، دختری به نام قریبه معروف به ام فروه، مادر حضرت امام جعفر صادق (رضی الله عنه) که به عقیده برادران شیعه، امام ششم می باشد متولد شد. بدین ترتیب خلیفه اول حضرت ابوبکر صدیق، جد هفت تن از ائمه و

واجب الاحترام است، زیرا که حضرت صادق (علیه السلام) فرمودند: «ابوبکر (رضی الله عنه) از هر دو راه جد مادری من است.» شیخ فرید الدین عطار نیشابوری، در کتاب تذکره الاولیاء بیش از هرکس به ذکر و مناقب حضرت امام جعفر صادق پرداخته است. وی در آغاز معرفی حضرت امام جعفر می نویسد: «آن سلطان ملت مصطفوی، آن برهان حجت نبوی، آن عامل صدیق، آن عالم تحقیق، آن میوه دل اولیا، آن جگر گوشه انبیاء، آن ناقد علی، آن وارث نبی، آن عارف و عاشق جعفر صادق (رضی الله عنه)...» در همین کتاب آمده است: نقل است که صادق از ابو حنیفه پرسید: عاقل کیست؟ گفت: آن که تمیز کند میان خیر و شر. صادق گفت: بهائم نیز تمیز توانند کرد میان آن که او را بزند و آن که او را علف دهد. ابو حنیفه گفت: نزد شما عاقل کیست؟ گفت: آن که تمیز کند میان دو خیر و دو شر تا از دو خیر، خیرالخیرین اختیار کند و از دو شر، خیرالشرین برگزیند. باز می نویسد: نقل است که صادق روزی تنها در راهی می رفت الله الله می گفت. سوخته ای بر عقب او می رفت و بر موافقت او الله الله می گفت. صادق گفت: الله جبه ندارم. الله جامه ندارم. در آن حال جامه ای زیبا حاضر شد، جعفر در پوشید، آن سوته پیش رفت و گفت: ای خواجه در الله گفتن با تو شریک بودم آن کهنه خود را به من داده. صادق را خوش آمد و آن کهنه به وی داد. در کتاب خرایج، از مفضل بن عمر

روایت نموده که گفت: در منا در خدمت امام جعفر صادق (علیه السلام) بودم که گذرش به پیرزنی اقتاد که با دو طفل خردسال می گریستند و ماده گاوی به نزدیک ایشان افتاده بود. آن حضرت پرسید: ای ضعیفه چرا می گریی؟ گفت: چون نگریم که معاش من و اطفال من از این گاوک بود و اکنون در کار خود حیرانم. آن حضرت فرمود: می خواهی گاوت زنده شود؟ ضعیفه گفت: ای بنده خدا مرا این مصیبت بس نیست که با ما تمسخر می کنی؟! فرمود: حاشا که من از روی تمسخر بگویم. در حال لب مبارک خود را جنباند و پا بر آن گاو زد، فی الحال گاو برجست و به پا ایستاد و آن زن از خوشحالی گفت: به رب کعبه که این شخص عیسای پیغمبر است و آن حضرت خود را در میان مردم انداخت و رفت که مبادا کسی بر آن مطلع شود. در کتابها معجزات فراوانی از آن حضرت ذکر شده است.